Razgovor o izložbi “Ciklusi” umjetnice Danice Bićanić: Vatre svijetle oko naših gradova (List "Oslobođenje" iz Sarajeva)
Razgovor o izložbi “Ciklusi” umjetnice Danice Bićanić: Vatre svijetle oko naših gradova
03.04.2016. | PIŠE: Đorđe KRAJIŠNIK
Izložba prikazuje dokumentarni materijal nastao tokom performansa u kojem autorica stvara djelo koje reflektuje percepciju svakodnevnice
Dokumentarni materijal
Izložba "Ciklusi”, kako nam je kazala autorica, prikazuje dokumentarni materijal nastao tokom dugotrajnog performansa u periodu između juna 2015. i januara 2016. godine, u kojem stvara umjetničko djelo koje reflektuje percepciju svakodnevice. "Proces stvaranja imao je nekoliko faza, ciklusa, uključujući i akciju uništavanja samog dela. Predstavljajući specifičnost nastajanja jednog umetničkog dela, performans govori o svesnosti čoveka o sopstvenom delovanju u vremenu i prostoru u kontekstu sadašnjeg trenutka analizirajući prirodu tog delovanja koje se ostvaruje kao svakodnevica sa aspekta lične emocionalnosti.
Kako se kroz ono što je bio Vaš performativni dokumentaristički rad reflektuje ono što je pitanje percepcije svakodnevice?
- Percepciju svakodnevice reflektuje, pre svega, moj odnos prema objektima, način na koji ih stvaram tokom performansa i kasnije postavljam u izložbenom prostoru, kao i odnos prema samom stvaranju. Performans čine segmenti koji se ciklično ponavljaju. U prvom segmentu sakupljam otpad, odbačeni papir i plastiku, od kojeg pravim objekte loptastog oblika i bojim ih u crno. Čin stvaranja integrisan je u moju svakodnevicu – rutinske radnje, rituale, obaveze, navike. Objekte stvaram, pohranjujem i razmeštam po svom životnom prostoru – na kuhinjske elemente, krevet, u orman, kadu itd. Vremenom broj objekata raste tako da sam prinuđena da ih stalno pomeram kako bih obavljala uobičajene aktivnosti. Takođe, iznosim ih na javna mesta, vozim u gepeku svog automobila, nosim ih sa sobom kud god se krećem... U drugom segmentu performansa sve objekte spaljujem. Sakupljam preostali pepeo od kojeg stvaram objekte/crteže pod nazivom "Memorijal”. Na taj način zaokružujem jedan ciklus. Nakon toga ponovo počinjem da stvaram nove crne objekte i ponavljam sve radnje iz početka. Tokom nastajanja dela, snimam i fotografišem svoje akcije, posmatram položaj Meseca i beležim njegov izgled koristeći ga kao referentno telo u odnosu na koje se orijentišem u prostoru i vremenu.
Spaljivanje ciklusa
Koliko, po Vašem mišljenju, čovjek danas uopšte može svjesno djelovati u vremenskom i prostornom okviru svog života? Imamo li na umu brojne automatizacije koje se neprestano nameću.
- Bez obzira na to da li imamo na umu brojne automatizacije ili ne, one se nameću i oblikuju našu stvarnost. One nam, uslovno rečeno, olakšavaju život i na neki način nas lišavaju direktne odgovornosti, ali i šablonizuju naše delovanje, a samim tim nas i, najblaže rečeno, ograničavaju. Ali, i pored toga smatram da čovek može u velikoj meri svesno da deluje u okviru svog života, pitanje je samo da li hoće. Biti svestan sopstvenog delovanja, po meni, znači suočiti se sa njim, prepoznati i potom preuzeti odgovornost za njega, imati uvid o njegovom uzročno-posledičnom aspektu.
Konačno, "Ciklusi” podrazumijeva i samo uništenje djela, time se, čini mi se, zatvara krug djela?
- Uništavanjem, tj. spaljivanjem se završava jedan ciklus, ali u isto vreme ono ostavlja prostor za novi ciklus, novo stvaranje i novo uništavanje. Spaljivanje je čest motiv u mojim radovima jer kako je Zebald u svojoj knjizi "Saturnovi prstenovi” rekao: "Čitava ljudska civilizacija od samog početka i nije bila ništa drugo do tinjanje koje iz časa u čas postaje sve intenzivnije i za koje niko ne zna koji stepen može da dosegne i kada će postepeno zamreti. Dotle još svetle naši gradovi, vatra uzima maha oko njih”.
Izložba "Ciklusi”, kako nam je kazala autorica, prikazuje dokumentarni materijal nastao tokom dugotrajnog performansa u periodu između juna 2015. i januara 2016. godine, u kojem stvara umjetničko djelo koje reflektuje percepciju svakodnevice. "Proces stvaranja imao je nekoliko faza, ciklusa, uključujući i akciju uništavanja samog dela. Predstavljajući specifičnost nastajanja jednog umetničkog dela, performans govori o svesnosti čoveka o sopstvenom delovanju u vremenu i prostoru u kontekstu sadašnjeg trenutka analizirajući prirodu tog delovanja koje se ostvaruje kao svakodnevica sa aspekta lične emocionalnosti.
Kako se kroz ono što je bio Vaš performativni dokumentaristički rad reflektuje ono što je pitanje percepcije svakodnevice?
- Percepciju svakodnevice reflektuje, pre svega, moj odnos prema objektima, način na koji ih stvaram tokom performansa i kasnije postavljam u izložbenom prostoru, kao i odnos prema samom stvaranju. Performans čine segmenti koji se ciklično ponavljaju. U prvom segmentu sakupljam otpad, odbačeni papir i plastiku, od kojeg pravim objekte loptastog oblika i bojim ih u crno. Čin stvaranja integrisan je u moju svakodnevicu – rutinske radnje, rituale, obaveze, navike. Objekte stvaram, pohranjujem i razmeštam po svom životnom prostoru – na kuhinjske elemente, krevet, u orman, kadu itd. Vremenom broj objekata raste tako da sam prinuđena da ih stalno pomeram kako bih obavljala uobičajene aktivnosti. Takođe, iznosim ih na javna mesta, vozim u gepeku svog automobila, nosim ih sa sobom kud god se krećem... U drugom segmentu performansa sve objekte spaljujem. Sakupljam preostali pepeo od kojeg stvaram objekte/crteže pod nazivom "Memorijal”. Na taj način zaokružujem jedan ciklus. Nakon toga ponovo počinjem da stvaram nove crne objekte i ponavljam sve radnje iz početka. Tokom nastajanja dela, snimam i fotografišem svoje akcije, posmatram položaj Meseca i beležim njegov izgled koristeći ga kao referentno telo u odnosu na koje se orijentišem u prostoru i vremenu.
Spaljivanje ciklusa
Koliko, po Vašem mišljenju, čovjek danas uopšte može svjesno djelovati u vremenskom i prostornom okviru svog života? Imamo li na umu brojne automatizacije koje se neprestano nameću.
- Bez obzira na to da li imamo na umu brojne automatizacije ili ne, one se nameću i oblikuju našu stvarnost. One nam, uslovno rečeno, olakšavaju život i na neki način nas lišavaju direktne odgovornosti, ali i šablonizuju naše delovanje, a samim tim nas i, najblaže rečeno, ograničavaju. Ali, i pored toga smatram da čovek može u velikoj meri svesno da deluje u okviru svog života, pitanje je samo da li hoće. Biti svestan sopstvenog delovanja, po meni, znači suočiti se sa njim, prepoznati i potom preuzeti odgovornost za njega, imati uvid o njegovom uzročno-posledičnom aspektu.
Konačno, "Ciklusi” podrazumijeva i samo uništenje djela, time se, čini mi se, zatvara krug djela?
- Uništavanjem, tj. spaljivanjem se završava jedan ciklus, ali u isto vreme ono ostavlja prostor za novi ciklus, novo stvaranje i novo uništavanje. Spaljivanje je čest motiv u mojim radovima jer kako je Zebald u svojoj knjizi "Saturnovi prstenovi” rekao: "Čitava ljudska civilizacija od samog početka i nije bila ništa drugo do tinjanje koje iz časa u čas postaje sve intenzivnije i za koje niko ne zna koji stepen može da dosegne i kada će postepeno zamreti. Dotle još svetle naši gradovi, vatra uzima maha oko njih”.
Comments
Post a Comment